Mutlu olup,bir şeyi elde edip,onu paylaşacak birini bulamamanın verdiği acıyı biliyor musun? Mutluluktan çığlık atmak istediğinde,bu zevki paylaşamamak ya da birisiyle herhangi bir şeyi paylaşmak. Çoğu zaman tek derdimin çizgi film saatinde uyanabilmek olduğu zamanları hatırlıyorum. Ne kadar mutluydum o zamanlar. Çünkü dert edebileceğim bir şey yoktu. İçimde sıkıntı yoktu. O zamanlara dönmek için her şeyimi verebilirim. Zaten,vazgeçebileceğim bir şey yok. Biri yok. Küçükken,babama bana yeni çıkan bebeklerden almadığı için çok kızardım. Şimdi ise,benimle doğru düzgün konuşması için her şeyi yapabilirim. Benimle aynı hisseden var mı bilmiyorum. Bir kızın babasıyla çok iyi anlaştığını görünce içten içe imreniyorum. Tek sorduğu sorunun ''Matematikten kaç aldın?'' olması canımı yakıyor. Gerçekten yakıyor. Sanırım bu yüzden konuşmak istemiyorum onunla.
Neyse,benim de kitaplarım ve müziklerim var. Ama bunları paylaşacak kimsem yok. Bana kitap önerebilecek,benim ona kitap önerebileceğim kimse yok. Buna alışmaktan hala korkuyorum,ama çoktan alışmış durumdayım. Şimdi,şuan hayatıma yeni birini sokmaya o kadar çok korkuyorum ki... Kusurlarımı insanlara saklamaktan sıkıldım. Bileklerimden bahsediyorum. Hayatıma aldığım o yeni biri,bileklerim yüzünden beni yalnız bırakacak diye çok korkuyorum. Ama şuan endişelenmem gerekmez değil mi? Çünkü,zaten hücrelerime kadar yalnızım. Biraz da kendime kızıyorum açıkçası. Sevdiğim insanları,öyle tam seviyorum ki. Hücrelerimle beraber hatta. Bunun büyük bir hata olduğunu kabul ediyorum. Ama insanları tam sevemezsem benden kopacaklarmış gibi hissediyorum. Sanırım benden kopmayacak birini istiyorum.
Otobüse yalnız binmekten,okulda yalnız dolaşmaktan,yalnız yemekten,yalnız başıma ağlamaktan,yalnız başıma film izlemekten,yalnız başıma kitap okumaktan,yalnız başıma gülmekten,yalnız başıma saçmalamaktan,yalnız başıma müzik dinlemekten tam anlamıyla yoruldum. İnsanların bana garip garip bakmasından sıkıldım. Beni yargılamayacak birini istiyorum sanırım. Var mı ki öyle biri. Bu acıyı henüz bu yaşımda fark etmek inanın kalbimi parçalıyor. Benim asıl korkum,bunun büyüyünce devam etmesi. Aşık olduğum şehirde yaşamak ama sadece 1 kere gezmek. Onun da göz yaşıyla sona ermesi ne kadar korkunç. Kendimi biraz inceleyince en iyi arkadaşımın kim olduğunu anlayabiliyorum.
Sanırım en iyi arkadaşım makasım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder